เรียน อาจารย์มีชัยที่เคารพนับถืออย่างสูง

           ความคิดเห็นส่วนตัวเรื่องการเมืองไทย ตอนนี้คนไทยส่วนใหญ่มาสนใจการเมืองมากขึ้นซึ่งเป็นเรื่องดีเพราะเป็นเรื่องใกล้ตัว  การที่การเมื่องไทยมีปํญหายุ่งๆหลายๆอย่าง ผมคิดว่ากลับเป็นเรืองดีจะได้มีการพัฒนาไปในทางทีดีขึ้นประชาชนจะได้ไห้ความสนใจมีส่วนร่วมมากขึ้น (ปัญหามี ปํญญามา) 

   แต่นักการเมืองไทยไม่ค่อยมีน้ำใจนักกีฬาไม่รู้แพ้รู้ชนะ อันที่จริงแล้วการ

เมื่องก็เหมือนเกมกีฬามี กฎกติกา มารยาทรู้ๆกันอยู่แล้ว มีใบเหลือง ใบแดง ก็ว่ากันไป พอแพ้ก็ว่ากติกาไม่ดี กรรมการไม่เป็นกลางบ้าง ว่าคนดูคนเชียร์บ้าง คิดจะต้องชนะลูกเดียว  ต่างฝ่ายต่างเดินหน้าชน ไม่มีเกียร์ถอย ทำไห้คนเชียร์แบ่งฝ่ายกันชัดเจนมาก ต่างฝ่ายต้องเอาชนะอย่างเดียว ไม่น่าจะดีเพราะทุกคนเป็นคนดีรักชาติรักประเทศไทยเหมือนกัน  คนดีมัวแต่ทะเลาะกันก็เข้าทางคนชั่วที่จ้องจะทำลายชาติของเราก็เท่านั้นเอง  ผมไม่ได้เชียร์ใครไม่เข้าข้างใครแต่ออกเลือกตั้งตามสิทธิและหน้าที่ทุกครั้ง  ผมอยากออกความเห็นบางประเด็นดังนี้

 1 ความเห็นเรื่องช่องกาคะแนน ไม่เลือกใคร ถ้าหากการเลือกตั้งครั้งนั้นคะแนนช่อง ไม่เลือกใคร มากกว่าครึ่งของผู้ออกมาเลือกตั้งน่าจะถือว่าต้องเลือกตั้งใหมในเขตนั้นโดยผู้สมัครเดิมไม่ไห้ลงแล้ว พรรคต้องส่งคนใหม่ลงแทน แล้วเลือกตั้งใหม่เพราะถือว่า ประชาชนไม่เอา(ตามเสียงข้างมาก)

2 ความเห็นเรื่องผู้ลงสมัครเลือกตั้งทำผิดกฎหมายเลือกตั้งแล้ว ต้องโทษห้ามลงสมัครเลือกตั้งตลอดชีวิตอาจรวมถึง วงษาคนาญาติด้วย

3 คนที่ฉีกบัตรเลือกตั้งผมว่าไม่ดี อยากดัง ทั้งๆที่รู้ผิดกฎหมายควรมีโทษเอาผิดให้หนักปรับเป็นแสน ยิ่งถ้าเป็นปัญญาชนแล้วหรือเป็นข้าราชการต้องออกจากราชการไปเลย จริงๆมีช่องจะประท้วงแบบไม่ผิดกฎหมายหลายทาง หรือแบบเดินขบวนม็อบอย่างสันติก็ดี(ม็อบเมืองไทยน่าเป็นแบบอย่างที่ดีแก่ชาวโลกไม่เสียเลือดเนื้อ เพราะบุญบารมีของในหลวง)

4การเลือกตั้งแบบลาว แปลกแต่ดี ตามที่อาจารย์ว่าแหละ สะใจดีไม่เอากาออก

           ความคิดเห็นผมอาจเป็นแค่ความฝัน...

                                               ด้วยรักและเคารพ

เรียน หมอใต้ผู้ร่วมชะตากรรม

      ความคิดของหมอเป็นเรื่องน่าคิด และด้วยความตื่นตัวทางการเมืองอย่างที่เป็นอยู่ น่าจะไม่เป็นเพียงแค่ความฝัน วันหนึ่งข้างหน้าน่าจะเป็นความจริงได้  แต่ถึงแม้จะเป็นความฝัน ความฝันนั้นก็เป็นฝันดี ไม่มีพิษมีภัยกับใคร

      การเมืองเมื่อเทียบกับกีฬา ก็น่าจะพอได้ เพราะต่างก็มีกติกาและคุณธรรมในแวดวงของตน  แต่บางทีกติกานั้นแม้จะทำตามแต่ก็ไม่แน่ว่าจะถูกต้องตามคุณธรรมหรือไม่เป็นการเอารัดเอาเปรียบเสมอไป  ตัวอย่างเช่น ถ้าการแข่งขันฟุตบอล มีกติกากำหนดว่า ฝ่ายเจ้าภาพมีสิทธิกำหนดวัน เวลา และสถานที่ที่จะใช้แข่งขัน  มีเงื่อนไขเพียงว่าต้องไม่กำหนดวันแข่งขันวันเดียวกับที่คู่แข่งขันเดินทางมาถึง ถ้าเจ้าภาพทำให้คนเข้าใจว่าอีกสัปดาห์หนึ่งจึงจะแข่งขัน ครั้นพอคู่แข่งขันลงจากเครื่องบิน เจ้าภาพก็แจ้งให้ทราบว่าจะจัดให้มีการแข่งขันในวันรุ่งขึ้น ในเวลา ๑๑.๐๐ น. ซึ่งเป็นเวลาที่แดดกำลังจัด และเป็นเวลาตีห้าของประเทศคู่แข่งขัน  ถ้าถามว่าผิดกติกาหรือไม่ ก็คงตอบได้ว่าไม่ผิดกติกา แต่การแข่งขันนั้นคนทั่วไปคงจะไม่ค่อยยอมรับเท่าไร

       หรืออีกตัวอย่างหนึ่ง พนักงานชั้นผู้น้อยของโรงพยาบาล ตื่นแต่เช้า ทำขนมเอาติดตัวมาขายที่โรงพยาบาลในตอนเช้า จนมีรายได้พอเลี้ยงตัวไม่ต้องไปกู้หนี้ยืมสินใครเขา  ผู้คนก็คงจะชมเชยและยกย่องที่รู้จักใช้เวลาว่างให้เป็นประโยชน์ ยอมทำงานหนักโดยสุจริตเพื่อหารายได้เสริม  แต่ถ้าเป็นตัวผู้อำนวยการโรงพยาบาลหรือภรรยาของผู้อำนวยการโรงพยาบาลทำอย่างนั้นบ้าง แทนที่จะมีคำชมเชย อาจจะได้รับแต่คำครหานินทาก็ได้

       ใครประสบกับตัวเองก็จะรู้ถึงความแตกต่าง และความควรและไม่ควรในบางเรื่องบางราว

       ยินดีที่ได้รับข่าวคราวจากหมอ ขอให้กุศลดีที่คุณหมอได้ทำให้กับประชาชน จงส่งเสริมให้คุณหมอและครอบครัวมีแต่ความสุข ความเจริญ และความร่มเย็น อย่าให้มีเวรกรรมใดมาทำให้เปลี่ยนเข็มไปลงเล่นการเมืองเลย