กราบเรียนอาจารย์

ผมอยู่ในแวดวงนักธุรกิจต่างประเทศ แต่ละฝ่าย ณ วันนี้มองประเทศไทยเป็นประเทศตลกไปเสียแล้ว ที่คนจำนวนหนึ่งลุกขึ้นมาขับไล่คนที่มาจากการเลือกตั้งด้วยคะแนนเสียงข้างมาก อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

การขายหุ้นชินคอร์ป ผมเองไม่รู้เบื้องหน้าเบื้องหลังอย่างไร แต่เราก็ยังมี ศาล สารพัด ศาลที่จะไปพึ่งได้ อายุความก็น่าจะนาน ทำใมถึงไม่ไปช่องนั้น

การเลือกตั้งจำเป็นสำหรับผม และต้องเดินหน้าต่อ เพื่อรักษากฎระเบียบของประเทศเอาไว้  อาจารย์บางคน โดยเฉพาะอย่างยิ่ง อาจารย์คณะรัฐศาสตร์ และ นิติศาสตร์ ทำใมถึงคิดตรงกันข้ามหมด และเอาอารมณ์ของตนเองตัดสิน

ผม และนักธุรกิจชาวต่างประเทศ (ไม่ช่ชาวสิงค์โปร์) แทยจะทุกคนเชียร์นายกคนนี้ แต่เราเองก็ยังสงสัยเบื้องลึกอยู่ว่าเป็นอย่างไร ทำใมไม่เดินไปตามกระบวนการยุติธรรม

เรื่องภาษีผมเคลียร์ เพราะมีคำวินิจฉัยของกรมสรรพากร ตั้งแต่เดือนตุลาคม 2548 นานมาแล้ว ในกรณีการขายหุ้นราคาพาร์ และไม่ต้องเสียภาษี

อาจารย์ครับ เรารักใครชอบใคร แสดงออกได้ แต่ความจริง ก็คือความจริงวันยังค่ำ กฎหมายถ้ามีแล้วใช้วิธีศาลเตี้ยตัดสิน ผมว่าไม่ถูกต้องครับ

บางทีอาจารย์อาจมีความเห็นอีกประการหนึ่ง ขอได้อาจารย์ช่วยกรุณาออกความเห็นในเรื่องพวกนี้หน่อย พวกผมรับได้กับความเห็นของอาจารย์ ถึงแม้ว่าจะตรงกันข้ามกับความที่เราชอบ และไม่ชอบครับ

ส่วนเรื่อง นายเจิมศักดิ์ และพวก พร้อมด้วย คุณสมเกียรติ อ่อนวิมล การดูถูก ตำหนิ ประชาชนที่เลือก ทรท คราวที่แล้วว่าเป็นควายนั้น ผมว่าไม่เหมาะสมเอามาก ๆ

ขอบคุณครับ

เรียน คุณสุพจน์

       ความแปลก ๆ ในบ้านเรา โดยเฉพาะในทางการเมืองนั้นมีให้เห็นอยู่เป็นประจำแหละ  แต่ความแปลกเหล่านั้นเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นจริง และเกือบจะเรียกว่าเป็นวิถีชีวิตหรือประเพณีของไทยก็ว่าได้    เมื่อเดือนพฤษภาคม 2535 จุดเรียกร้องเบื้องต้นคือการแก้ไขรัฐธรรมนูญเพื่อกำหนดให้นายกรัฐมนตรีต้องมาจากสมาชิกสภาผู้แทนราฎร หลังจากฆ่ากันตายไปไม่น้อย จนแก้ไขรัฐธรรมได้ตามความประสงค์ ครั้นอีก ๓ วันต่อมาเมื่อสภามีมติแต่งตั้งสมาชิกสภาผู้แทนราษฎรท่านหนึ่งให้ดำรงตำแหน่งนายกรัฐมนตรี เหตุการณ์ก็ตึงเครียดยิ่งขึ้น แต่เมื่อมีพระบรมราชโองการโปรดเกล้าแต่งตั้งนายอานันท์ ซึ่งมิได้เป็นสมาชิกสภาผู้แทนฯ ให้เป็นนายกรัฐมนตรี ผู้คนที่เดินขบวนและทั่ว ๆ ไป ก็ไชโยโห่ร้องกันอย่างถูกใจ  ไปถามเรื่องนี้กับใครที่ไหนในโลก เขาก็ไม่มีวันจะเข้าใจได้

      อันที่จริงความ "แปลก" ของประเทศหนึ่ง อาจจะไม่แปลกในอีกประเทศหนึ่ง หรือ ความปกติธรรมดาของประเทศหนึ่งก็อาจดูเป็นของแปลกสำหรับอีกประเทศหนึ่งก็ได้ เช่น กรณีของนายกรัฐมนตรีเกาหลีที่ลาออกไปเมื่อสองสามวันก่อน ด้วยเหตุเพียงเพราะถูกโจมตีว่าไปตีกอล์ฟ ซึ่งอาจจะเป็นของธรรมดาสำหรับเกาหลี  แต่เป็นเรื่องแปลกจนไม่นึกกันในเมืองไทยว่าจะมีอย่างนี้ในโลกด้วย

      ความคิดเห็นของแต่ละคนย่อมไม่จำเป็นต้องเหมือนกัน ใครมาบังคับให้เราคิดเห็นเหมือนเขาย่อมไม่ได้ ในขณะเดียวกันเราก็ย่อมไม่สามารถไปบังคับให้ใครมีความเห็นเหมือนอย่างเราได้  ถ้าคิดอย่างนี้เสียได้ ก็อาจจะสบายใจขึ้นบ้างกระมัง