กราบเรียน อาจารย์มีชัย ที่เคารพ

ก่อนอื่นผมขอกราบขอบพระคุณอาจารย์ที่ได้ให้คำแนะนำที่มีประโยชน์อย่างยิ่ง ช่วยให้ผมได้เข้าเว็บของกระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา และได้พบช่องทางทวงเรื่องที่ร้องเรียนกับการท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย ผ่านทางผู้ตรวจราชการกระทรวง แต่หาก 1 เดือน ไม่คืบหน้าผมจะลองมีหนังสือถึงรัฐมนตรีโดยตรง. 

ผมขอรบกวนเวลาอาจารย์เพิ่มเติมอีกครั้งให้จบข้อสงสัยที่รบกวนจิตใจมาโดยตลอดระยะเวลาที่ทำเรื่องร้องเรียน แต่เนื้อหายาวสักนิดนะครับ.  ผมต้องกราบขออภัยด้วย.

ผมและภรรยซื้อโปรแกรมทัวร์ บริษัทหนึ่ง ด้วยวัตถุประสงค์ไปสวนทิวลิปเคอเค็นฮอฟ. ในโปแกรมทัวร์ 7 วัน ได้ให้ความสำคัญกับสถานที่นี้ ทั้งชื่อโปรแกรมและเวลาที่ให้ โดยตอนเช้าออกเดิน แวะรับประทานมื้อเที่ยง และให้เวลาเข้าชมสวนทั้งบ่าย.  แม้ไม่ได้ระบุเวลาบ่ายที่แน่นอน แต่คำนวณจากโปรแกรมแล้วน่าจะมีเวลามากกว่า 3 ชั่วโมงขึ้นไป.

คำถาม

1.  ผมจ่ายเงินซื้อโปรแกรมทัวร์ไปครบถ้วน ดังนั้นจะถือโปรแกรมทัวร์เป็นข้อตกลงเกี่ยวกับธุรกิจนำเที่ยว ได้หรือไม่?

2. หากถือเป็นข้อตกลง ข้อตกลงดังกล่าวเป็นข้อตกลงระหว่าง ผมกับบริษัท หรือ กลุ่มลูกทัวร์กับบริษัท?

ในวันที่สอง เครื่องบินถึงที่หมายช้า ดังนั้นหัวหน้าทัวร์จึงตัดรายการมหาวิหารโคโลญจ์ (โปแกรมให้เวลา 1 ชั่วโมง) ซึ่งมีสถานที่ช้อปปิ้งอยู่ใกล้เคียง.  ไม่มีลูกทัวร์คัดค้าน.

ในวันที่สามซึ่งมีกำหนดเดินทางไปสวนทิวลิปเคอเค็นฮอฟ หัวหน้าทัวร์แจ้งว่ามีลูกทัวร์เสนอขอเปลี่ยนโปรแกรมทัวร์เพื่อพาไปช้อปปิ้งถึง 2 ชั่วโมง.  ผมได้คัดค้านข้อเสนอดังกล่าวทันทีเพราะกระทบต่อเวลาที่จะเข้าชมสวน.  หัวหน้าทัวร์ได้ตัดสินใจให้ลูกทัวร์ที่สนใจไปช้อปปิ้งยกมือ.  ผล มีผู้ยกมือสนับสนุน 14 คน จากทั้งหมด 24 คน หัวหน้าทัวร์จึงตัดสินใจเปลี่ยนโปรแกรมทันที โดยอ้างทำตามเสียงส่วนใหญ่ ดังนั้นผมได้พูดกลับไปทันทีว่า ผมไม่พอใจ.

คำถาม

3. การนำโปรแกรมทัวร์ที่ถูกตัอออกไปจากวันก่อนซึ่งไม่มีใครคัดค้าน มาอ้างเปลี่ยนโปรแกรมทัวร์ในวันถัดไป ถือเป็นเหตุผลอันสมควร หรือไม่  (ทั้งๆที่หัวข้อที่ใช้เปลี่ยนโปรแกรมคือช้อปปิ้ง ไม่ใช่มหาวิหารโคโลญจ์) ?

4. การที่ผมคัดค้านข้อเสนอทันที ไม่ยกมือสนับสนุน และ พูดไม่พอใจ กับการตัดสินใจของหัวหน้าทัวร์ แต่กลับปล่อยให้โปรแกรมทัวร์เดินตามความต้องการของหัวหน้าทัวร์ ในทางกฎหมายถือว่า ผมยินยอมให้เปลี่ยนโปรแกรมทัวร์หรือไม่?

ผมได้ทำเรื่องร้องเรียนถึงสำนักงานคุ้มครองผู้บริโภค(สคบ.)ในเรื่องนี้. ทาง สคบ. ส่งเรื่องให้การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย(ททท.)พิจารณา.  ผมได้ตามเรื่องที่ ททท. มาโดยตลอดระยะเวลา 4 เดือน (ตังแต่ 18 มิถุนายน 2550) ทั้งโทรตาม ส่งจดหมายตาม และแจ้ง สคบ. ให้ตามเรื่อง  แต่เรื่องยังไม่ได้รับการพิจารณาใดๆ ทั้งๆที่ ททท. มีอำนาจและหน้าที่ตาม พรบ. ธุรกิจนำเที่ยวและมัคคคุเทศก์ 2535.

ในพระราชบัญญัติ ธุรกิจนำเที่ยวและมัคคุเทศก์ พ.ศ. 2535 มีเนื้อหาที่ผมคิดว่าเกี่ยวข้องดังนี้

มาตรา 21   ในกรณีที่ปรากฏต่อนายทะเบียนจากการรายงานของ พนักงานเจ้าหน้าที่ หรือการร้องเรียนของนักท่องเที่ยวหรือผู้ประกอบ อุตสาหกรรมท่องเที่ยว หรือความปรากฏต่อนายทะเบียนโดยประการ อื่นว่า บุคคลดังกล่าวได้รับความเสียหายจากการที่ผู้ประกอบธุรกิจ นำเที่ยว ผู้ใดไม่ปฏิบัติตามข้อตกลงเกี่ยวกับธุรกิจนำเที่ยวที่ได้ทำไว้ กับบุคคลดังกล่าวให้นายทะเบียนดำเนินการดังต่อไปนี้

(1) ในกรณีที่ผู้เสียหายเป็นนักท่องเที่ยวซึ่งไม่มีภูมิลำเนาหรือ ถิ่นที่อยู่ในราชอาณาจักรไทย เมื่อนายทะเบียนได้ทำการสอบสวน แล้วปรากฏว่าเป็นจริงตามนั้นและผู้ประกอบธุรกิจนำเที่ยวผู้นั้นยัง ไม่ยินยอมปฏิบัติตามข้อตกลงดังกล่าวหรือไม่ยินยอมชดใช้ค่า เสียหายให้แก่บุคคลดังกล่าวโดยไม่มีเหตุผลอันสมควร

 (ก) ถ้าจำนวนเงินค่าเสียหายไม่เกินวงเงินที่คณะกรรมการ ได้กำหนดไว้ให้อยู่ในอำนาจของผู้ว่าการที่จะพิจารณาอนุมัติสั่งจ่าย ได้เองให้นายทะเบียนเสนอเรื่องให้ผู้ว่าการพิจารณาอนุมัติสั่งจ่ายเงิน ค่าเสียหายดังกล่าวจากหลักประกันที่ผู้ประกอบธุรกิจนำเที่ยวผู้นั้น ได้วางไว้ตาม มาตรา  18 ให้แก่นักท่องเที่ยวดังกล่าวโดยไม่ชักช้า แล้ว แจ้งผลการดำเนินการให้คณะกรรมการและผู้ประกอบธุรกิจนำเที่ยว ผู้นั้นทราบ หรือให้ผู้ว่าการเสนอเรื่องให้คณะกรรมการพิจารณา ตาม ควรแก่กรณี

 (ข) ถ้าจำนวนเงินค่าเสียหายเกินวงเงินที่คณะกรรมการได้ กำหนดไว้ดังกล่าวข้างต้น ให้นายทะเบียนเสนอเรื่องให้ผู้ว่าการ พิจารณาอนุมัติสั่งจ่ายเงินค่าเสียหายในส่วนที่ไม่เกินวงเงินดังกล่าว ให้แก่นักท่องเที่ยวผู้นั้นก่อน ส่วนค่าเสียหายในส่วนที่เกินวงเงิน ดังกล่าวให้นายทะเบียนเสนอเรื่องให้คณะกรรมการพิจารณาให้ ความเห็นชอบแล้วแจ้งผลการดำเนินการให้ผู้ประกอบธุรกิจนำเที่ยว ผู้นั้นทราบโดยเร็ว

 (2) ในกรณีที่ผู้เสียหายเป็นนักท่องเที่ยวซึ่งมีภูมิลำเนาหรือ ถิ่นที่อยู่ในราชอาณาจักรไทยหรือเป็นผู้ประกอบอุตสาหกรรมท่องเที่ยว  ให้นายทะเบียนมีหนังสือแจ้งให้ผู้ประกอบธุรกิจนำเที่ยวผู้นั้นชดใช้ ค่าเสียหายให้แก่บุคคลดังกล่าวตามจำนวนและภายในระยะเวลาที่ นายทะเบียนกำหนด     ถ้าผู้ประกอบธุรกิจนำเที่ยวไม่มีหนังสือโต้แย้ง มาภายในระยะเวลาที่กำหนดให้นายทะเบียนดำเนินการตาม (1) (ก)  หรือ (ข) โดยอนุโลม  แต่ถ้าผู้ประกอบธุรกิจนำเที่ยวมีหนังสือโต้แย้ง มาภายในระยะเวลาที่กำหนด ให้ผู้ว่าการเจรจาทำความตกลงกับผู้ ประกอบธุรกิจนำเที่ยวและผู้เสียหาย ถ้าตกลงกันได้ให้ผู้ว่าการจ่าย เงินจากหลักประกันให้แก่ผู้เสียหายตามที่ได้ตกลงกัน ถ้าตกลงกัน ไม่ได้ให้ผู้เสียหายและผู้ประกอบธุรกิจนำเที่ยวตั้งอนุญาโตตุลาการ เป็นผู้ชี้ขาดและให้นำกฎหมายว่าด้วยอนุญาโตตุลาการมาใช้บังคับ

คำถาม

5. ในกรณีของผม ถือได้ว่าเข้าข่ายตามพระราชบัญญัติ ธุรกิจนำเที่ยวและมัคคุเทศก์ พ.ศ. 2535 มาตรา 21 หรือไม่?

6. เมื่อสามเดือนก่อน ผมโทรตามเรื่องจากเจ้าหน้าที่ที่ดูแล ได้ความเพียงว่า ททท. ทำหนังสือถึงบริษัททัวร์และบริษัททัวร์ได้มีหนังสือโต้แย้งกลับมา จากนั้นก็ไม่มีความคืบหน้าใดๆ.   เรื่องนี้มีช่องใดให้โต้แย้ง จนเรื่องไม่คืบหน้าบ้างครับ?

                สุดท้าย ทาน(ความรู้)และเวลาที่อาจารย์เสียสละให้  ผมขอนำไปเป็นเครื่องยึดเหนี่ยวจิตใจให้มั่นคง ในการแบ่งปันให้กับผู้อื่นต่อไปครับ.

ด้วยความเคารพ

ประชุม ศุภาลัยวัฒน์

เรียน คุณประชุม

เรื่องบางเรื่อง หรือความไม่พอใจบางกรณี ถ้าเก็บไว้เพื่อจะหาความพอใจให้ได้ บางทีก็สร้างความอึดอัดขัดข้องแก่ตัวเองมากว่าผลที่จะได้รับ  ในสังคมปัจจุบันที่มีแต่การเอารัดเอาเปรียบ การแก่งแย่งชิงดีชิงเด่น และเห็นแก่ประโยชน๋ส่วนตนนั้น บางทีถ้าเราจะรักษาสิทธิโดยเคร่งครัด ซึ่งแม้จะถูกในแง่มุมหนึ่ง แต่ต้นทุนในการรักษาสิทธินั้น บางทีก็อาจไม่คุ้มกัน  บางทีทำใจเสียว่า อะไรที่ยังไม่ได้ดู หรือดูยังไม่จุใจ นั้น หากวันหน้ามีโอกาสได้กลับไปสถานที่นั้นอีก จะได้มีอะไรให้ดูได้โดยไม่เบื่อ มิฉะนั้นก็ไม่รู้จะไปดูอะไรอีก คิดได้อย่างนี้ก็อาจทำให้ใจสบายยิ่งขึ้น