21 เมษายน 2550

          เรียน อาจารย์มีชัย

            ดิฉันถูกสามีฟ้องหย่าเมื่อวันที่ 5 เมษายน 2550 ที่ศาลเยาวชนและครอบครัวกลาง มีคำฟ้องดังนี้

            1. เมื่อประมาณปี 2547 ถึงปัจจุบันดิฉัน (จำเลย)ได้ทำการเป็นปรปักษ์ต่อการเป็นสามีภรรยาตลอดมา เนื่องจากโจทก์ไปรับราชการที่จังหวัดพิษณุโลก (การไปรับราชการนี้เป็นการไปแบบปฏิบัติราชการส่วนหน้าของทางทหาร ซึ่งหน่วยต้นสังกัดอยู่กรุงเทพ ดิฉันไม่ได้ย้ายติดตามเนื่องจากต้องอยู่กับบุตรและมีบ้านที่กรุงเทพประกอบกับงานข่าวกรองทางทหารต้องย้ายหมุ่นเวียนทุกปีไม่ได้เป็นงานประจำคือย้ายจังหวัดละปีหรือสองปี) เมื่อกลับมากรุงเทพในวันหยุดราชการจำเลยไม่ดูแลหรือปฏิบัติต่อโจทก์เยี่ยงสามีภรรยาทั่วไป โดยไม่ให้หลับนอน แยกห้องนอน ห้ามใช้ของร่วมกัน เช่น ช้อนชาม (ในช่วงเวลา ปี 2547 มารดาของดิฉันได้ป่วยเป็นมะเร็งระยที่ 3 - 4 ต้องเข้ารักษาในโรงพยาบาลเป็นประจำดิฉันจึงมีความจำเป็นต้องดูแลท่าน จนกระทั่งท่านเสียชีวติลงในช่วงกลาง ปี 2548 หลังจากนั้นสามีดิฉันก็ไม่ได้กลับมาบ้านหาดิฉันกับลูกอีกเลยพร้อมกับไม่เคยให้เงินเจือจุนครอบครัว แม้นกระทั่ง ลูกจะแต่งงานในปลายปี 2549โดยฝ่ายชายมาสู่ขอ ผู้เป็นพ่อยังไม่ร่วมพิธีดิฉันกับลูกต้องจัดงานกันเอง เพียงแต่ไปร่วมพิธีแต่งงานที่ภูเก็ตเท่านั้น พิธีเสร็จก็รีบร้อนกลับอย่างเร่งรีบผิดสังเกตสำหรับการแยกห้องนอน และถ้วยชามนั้น ที่บ้านมีเพียง 2 ห้องนอน คือห้องลูกสาว และห้องดิฉันเท่านั้น เพียงแต่การนอนไม่มีการหลับนอนเท่านั้น การแยกถ้วยชามเป็นเพียงแค่การใช้ช้อนกลางในเวลารับประทานอาหาร อนึ่ง ในช่วงเวลา ปี 2549 ทางสามีป่วยเป็นไวรัสตับอักเสบบี ชนิดเรื้อรัง ดิฉันและบุตร ยังไม่ได้รับภูมิคุ้มกันจึงจำเป็นต้องใช้ช้อนกลาง เป็นการกลับมาบ้านเพียงครั้งเดียวหลังจากที่ไม่ได้กลับมานานมาก ) บางครั้งก็มีปากเสียงกัน จำเลยก็ทำการจาบจ้วงบุพการีโจทก์ (ข้อนี้ ส่วนใหญ่แทบจะไม่ได้มีปากเสียกัน เนื่องจาก สามีไม่กลับมาบ้านเลย และบุพการีก็เสียชีวิตหมดแล้ว )

            2.จำเลยเคยมีหนังสือไปถึงผู้บังคับบัญชาหน่วยงานของโจทก์ให้ลงโทษโจทก์ อ้างว่าโจทก์มีผู้หญิงคนใหม่ ทำให้โจทก์ได้รับความเดือดร้อน ได้รับความอับอาย ได้รับความเสียหาย เป็นที่ไม่ไว้วางใจของผู้บังคับบัญชา ซึ่งเรื่องดังกล่าวที่จำเลยร้องเรียนไม่เป็นความจริง (การร้องเรียนดิฉันได้กระทำจริงเนื่องจากวันที่แต่งงานลูกสาวสามีแสดงอาการรีบกลับพิษณุโลกอย่างเร่งรีบผิดสังเกตจึงเกิดความสงสัยแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร เวาลผ่านไป 1 เดือน ทาง ais ส่งใบบิลค่าโทรศัพท์มาให้ดิฉันเปิดดูเพื่อจะไสยค่าโทรให้ได้เห็นเบอร์ที่สามีโทรจากภูเก็ตไปพิษณุโลกจำนวนมากผิดสังเกตจึงตัดสินใจลองโทรเบอร์ดังกล่าวซึ่งเป็นวันหยุดเสาร์ - อาทิตย์ ปรากฏว่าเป็นสามีรับสายดิฉันจำเสียงได้ จึงวางสายและโทรใหม่ สามีดิฉันรับอีกเช่นเดียวกัน ดิฉันวางสายอีกครั้ง ผู้หญิงเจ้าของโทรศัพท์จึงโทรกลับมายังเบอร์ดิฉัน ดิฉันจึงของพูดสายกับสามี เค้ายังมาถามอีกว่าดิฉันเป็นใคร จึงบอกว่าเป็นภรรยา แล้วดิฉันก็ถามต่อว่าคุณเป็นใครมายุ่งกับสามีดิฉัน ผู้หญิงจึงตอบมาว่าสามีคุณนำใบหย่ามาให้ดูว่าหย่ากับดิฉันแล้ว และมาอยู่ หรือเที่ยวมาหาเค้าเป็นปีแล้ว ด้วยเหตุนี้ดิฉันจึงได้ร้องเรียนไปยังหน่วยงานของสามี อนึ่งดิฉันกับสามีจดทะเบียนสมรส เมื่อ 11/08/2521 และได้หย่ากัน เมื่อ 25 / 11 / 2529 จากนั้นได้จดกันใหม่ เมื่อ 1 / 12 / 2529  ทางหน่วยงานได้ตรวจสอบและนัดให้นายทหารรัฐธรรมนูญ มาไกล่เกลี่ย เพื่อให้ทางสามีมาช่วยเหลือเรื่องเงินให้กับครอบครัวเมื่อวันที่ 19 เมษายน 2550 แต่ปรากฏว่าสามีมาฟ้องหย่าก่อน ทางหน่วยงานจึงยุติการไกล่เกลี่ยลง ) นอกจากนี้ดิฉันยังได้เก็บใบบิลของ ais ที่มีการติดต่อระหว่างสามีกับผู้หญิงคนนั้นย้อนหลังไปอีก 3 เดือน มีการติดต่อกันแบบผิดสังเกตไปประกอบการร้องเรียนต่อหน่วยงาน

            ดิฉันได้รับหมายศาลเรียนร้อยแล้วเมื่อวันที่ 21 เมษายน 2550 ทางศาลนัดวันที่ 19 มิถุนายน 2550 ขอเรียนปรึกษาและขอคำแนะนำถ้าจะดำเนินการไกล่เกลี่ยข้อพาทต้องดำเนินการอย่างไร ดิฉันไม่มีเงินที่จะจ้างทนาย เนื่องจากขณะนี้มีหนี้สินมากเหลือเกินซึ่งเป็นหนี้ผูกพันตั้งแต่ซื้อบ้าน ซ่มแซมบ้าน ซื้อรถ เป็นหนี้เกิดจากหลังสมรสแล้วทั้งสิ้น ถ้ามีการหย่าดิฉันต้องเลี้ยงดูบุตรที่มีรายได้น้อยมากอาจจะไม่มีเงินพอจะเลี้ยงหลานที่จะเกิดมาในไม่อีกกี่เดือนข้างหน้า พร้อมทั้งภาระหนี้

            จึงเรียนมาเพื่อโปรดแนะนำและขอความช่วยเหลือ

                                                          สุกัลญา