เรียน ท่านมีชัยที่เคารพ

  ตอนนี้บ้านใกล้เรือนเคียงกำลังก่อความรำคาญให้กับบ้านของหนูค่ะ คือ เขาเป็นผุ้ชายอายุ 37 ปี แต่ไม่ทำการทำงาน อาศัยอยู่กับพ่อแม่ ไม่ยอมออกไปไหนมาไหน อย่างมากก็แค่ไปซื้อของใกล้ๆ บริเวณหมู่บ้าน เดิมทีบ้านของหนูไม่ค่อยเดือดร้อนจากการกระทำของเขาสักเท่าไหร่ แต่พอบ้านอีก 2 หลัง ที่มีรั้วติดบ้านผู้ชายคนนี้ได้ก่อกำแพงกั้นบ้านของผู้ชายคนนี้ขึ้น มันก็เริ่มมาก่อความรำคาญให้บ้านหนูคือ เวลาคนในบ้านของหนูเปิดประตูบ้านออกมา มันก็จะปรบมือให้ หรือไม่ก็โยนข้าวของเสียงดังๆ มันทำในบ้านของมัน พอคนในบ้านของหนู เดินออกมาหน้าบ้านมันก็จะเดินออกมาเช่นกัน เดิมทีบ้าน 2 หลังที่ก่อกำแพงกั้นบ้านเพื่อลดความรำคาญจากมันเล่าให้ฟังว่า ขนาดพวกเขาอยุ่ในบ้านมันก็ตะโกนด่าว่า มีบ้านหลังนึงไปลงแจ้งความไว้แล้ว พ่อแม่ของมันก็รับรุ้พฤติกรรมลูก แต่ไม่ได้ช่วยอะไร บ้าน 2 หลัง ก่อกำแพงเขาก็ออกเงินเองทั้งหมด ตอนนี้พ่อแม่ของมันหนีไปอยู่ที่อื่น ปล่อยมันให้อยู่บ้านคนเดียว อาการทางจิตของมันเริ่มกำเริบหนัก

  ปัญหาก็คือ บ้านของหนูทำกิจการบ้านเช่า มีทั้งหมด 10 หลัง และมีตู้ซักผ้าหยอดเหรียญ ตั้งไว้ทางเข้าบ้านเช่า บ้านของมันกับบ้านของหนูตั้งอยู่ตรงข้ามกัน หนูเคยโทร.ไปปรึกษากับกตำรวจ เขาก็ใจดีส่งสายตรวจมาช่วยดูแลให้ แต่ก็มาได้สักระยะสั้นๆ หนูเข้าใจการทำงานของตำรวจดี งานเขาก็เยอะ คงมาดูแลให้หนู 24 ชม. คงเป็นไปไม่ได้ มีอยุ่วันหนึ่ง ร้านที่ซักผ้าหยอดเหรียญ เกิดไฟดับ สาเหตุก็คือ มีคนมือบอนมาปิดสวิตไฟ ในร้านไม่มีใครอยู่ เพราะมาทานข้าวกันที่บ้านซึ่งก็อยู่บริเวณติดห้องเช่า (รั้วติดกัน)  พอหนูเห็นว่า ไฟดับ หนูจึงเดินออกไปดู หนูเห็นมันเดินอยู่บริเวณหน้าบ้านของมัน หนูเคยคิดจะพูดกับพ่อแม่ของมัน แต่พ่อแม่ของหนูห้ามเอาไว้ เพราะแม่ของหนูสงสารแม่ของมัน เพราะเป็นเบาหวานเหมือนกัน พ่อแม่ของหนูเคยคุยกับพ่อแม่ของมันว่า ให้พามันไปตรวจที่โรงพยาบาลจิตเวช แต่มันไม่ยอมไปไหนเลย อยู่แต่ในบ้าน มันคอยแต่จ้องคนใน 3 ครอบครัวที่มีอาณาเขตบ้านติดบ้านมันและใกล้บ้านมันที่สุด คือ บ้านของหนูและบ้านติดมันอีก 2 หลัง

  ตอนนี้หนูรู้สึกรำคาญมากๆ เพราะอาการมันกำเริบหนักขึ้นทุกวัน แต่ยังเอาผิดอะไรกับมันไม่ได้ อาจารย์คิดว่า พอมีทางออกวิธีไหนบ้างคะ กรุณาแนะนำหนูด้วยค่ะ ตอนนี้ลูกค้าที่มาใช้บริการร้านตู้ซักผ้าหยอดเหรียญก็เริ่มลดลง หนูไม่กลัวมันหรอกค่ะ ห่วงเรื่องรายได้ลดลงเป็นหลัก แต่แม่หนูห่วงเรื่องความปลอดภัยของหนู เพราะหนูเป็นผู้หญิง และบ้านที่สร้างรั้วกั้น มีหลังนึงต้องส่งลูกไปอยู่ในหอพักมหาลัย ทั้งที่บ้านกับมหาลัยไม่ไกลกันเลย ห่างกันแค่ 4 กิโล แต่ลูกเขาเข้าปี 1 กิจกรรมเยอะ ต้องกลับบ้านดึก เลยส่งลูกไปพักในหอพักมหาลัยขอนแก่น

  อาจารย์อาจเห็นว่าปัญหาเล็กน้อย  แต่ถ้าได้เจอทุกวัน หนู รู้สึกว่า หนูกำลังจะเป็นโรคประสาทแล้วค่ะ  อาจารย์ช่วยหาทางออกให้หนูด้วยค่ะ

  ณัฐวิภา

ขอได้รับความเห็นใจ แต่ไม่รู้จะแนะนำอย่างไร ถ้าการกั้นรั้วให้สูงขึ้นเป็นทางบันเทาได้ ก็น่าจะลองทำดู