กราบเรียนท่านอาจารย์มีชัย

ผมขอเรียนถามเกี่ยวกับการเว้นวรรคของถ้อยคำในกฏหมาย ซึ่งทำให้เกิดปัญหาในการตีความกฎหมาย

ตัวอย่างเช่นพ.ร.บ. การประกอบธุรกิจเงินทุนฯ มาตรา 4 กำหนดว่า "ให้กู้ยืมเงินระยะสั้น หมายความว่า ให้กู้ยืมเงินมีกำหนดชำระคืนเมื่อทวงถามหรือเมื่อสิ้นระยะเวลาอันกำหนดไว้ไม่เกินหนึ่งปีนับแต่วันให้กู้ยืม"

จะเห็นว่าข้อความ "....หรือเมื่อสิ้นระยะเวลาอันกำหนดไว้ไม่เกินหนึ่งปีนับแต่วันให้กู้ยืม" ไม่มีการเว้นวรรค ทำให้บางคนเข้าใจว่า "ไม่เกินหนึ่งปี" นั้นใช้กับให้กู้ยืมเมื่อสิ้นระยะเวลาอันกำหนดไว้เท่านั้น ไม่เกี่ยวกับให้กู้ยืมมีกำหนดชำระคืนเมื่อทวงถาม

สำหรับผมเข้าใจว่า "การให้กู้ยืมเงินระยะสั้น หมายถึง ให้กู้ยืมเงินมีกำหนดชำระคืนเมื่อทวงถามไม่เกินหนึ่งปีนับแต่วันให้กู้ยืมหรือให้กู้ยืมเงินเมื่อสิ้นระยะเวลาอันกำหนดไว้ไม่เกินหนึ่งปีนับแต่วันให้กู้ยืม"  

ไม่ทราบว่าความเข้าใจของผมถูกต้องหรือไม่?  การเว้นวรรคมีความสำคัญหรือไม่ และมีหลักในการตีความอย่างไร?

เรียน คุณยอด

      ความหมายของความดังกล่าวมี ๒ กรณี ดังนี้

      ให้กู้ยืมเงินมีกำหนดชำระคืนเมื่อทวงถาม  กรณีหนึ่ง

      ให้กู้ยืมเงินมีกำหนดชำระคืนเมื่อสิ้นระยะเวลาอันกำหนดไว้ไม่เกินหนึ่งปีนับแต่วันให้กู้ยืม  อีกกรณีหนึ่ง