เริ่มต้นจากการที่เราเป็นพี่สาวคนโต ทุกอบรมสั่นสอนมาตั้งแต่เด็กว่าต้อง “รับผิดชอบ” กับครอบครัว เราทำงานพิเศษทุกอย่างมาตั้งแต่เด็ก ฐานะทางบ้านปานกลาง เริ่มต้น คือ เราทำงานอยู่กับบริษัทที่ความมั่งคงบริษัทหนึ่ง(ค่ายเพลงยักษ์ใหญ่) เราตั้งหน้าตั้งตาทำงานในนั้นภายพ้นไป 3 ปี แต่ไม่มีอะไรดีขึ้นเลย ที่บ้านก็ยังลำบากเหมือน เดิม สาเหตุเพราะค่าครองชีพในเมืองกรุงก็ยังสูง ค่าเช่า ค่าใช้ส่วนตัว นี้กินข้างแควันละ มื่อ 2 มื้อ บ้าง เมื่อไม่มีอะไรดีขึ้น ที่บ้านก็ยังลำบากเหมือนเดิม จึงเริ่มคิดที่จะมีอะไรเป็นของตัวเอง นึกถึงร้านมินิมาร์ค ทันที อย่างทำมาก กลับบ้านเชียงใหม่ที่ไร เป็นต้องหาที่ทำมาหากิน ตอนแรกเหมือนโชคช่วย หาทำเลได้ คิดในใจต้องดีแน่ อยู่ใต้หอพัก อยู่ใกล้โรงเรียน อยู่ติดถนน เราจึงเริ่มคิดโครงการขึ้นมา การที่จะมีร้านต้องมีอะไรบ้าง หาข้อมูลทุกอย่าง เช่น ลักษณะของในร้าน ค่าแฟร์ชายของแต่ละที่(แพงมากค่ะ) การตกแต่งร้าน แหล่งที่มาของสินค้า การคำนวณกำไร โปรแกรมร้านค้า รวมทั้งอุปกรณ์ในร้านว่าต้องมีอะไรบ้าง และ เงิน ที่ต้องใช้ โดยการที่ตรวจสอบราคาทุกอย่าง ให้อยู่ในพื้นฐานของความเป็นจริง และที่สำคัญ หาแหล่งที่มาของแหล่งเงินทุน ที่ปลอยภัย และสามารถทำได้ (ตอนนั้นคิดแบบนั้นนะ) และแล้วเมื่อทุกอย่างเริ่มเป็นตัวเป็นตนขึ้น เงินละ เงินละ หาจากที่ไหน ดี ตอนนั้นคิด คิด แล้วก็คิด และแล้วก็ไปเห็น โครงการของ ธนาคารเพื่อธุรกิจขนาดกลางและขนาดย่อม เราตรวจสอบทั้งทางเวปไซร์ และสอบถามทางธนาคาร ทั้งไปเอง ให้แม่ไปและสอบถามทางโทรศัพท์ จนได้ข้อมูล มีโครงการการกู้เงิน ของผู้ที่ต้องการประกอบธุรกิจขนานเล็ก ต้องมีเอกสารอะไรบ้าง ต้องมีผู้ค้ำอย่างไร แล้วจะได้วงเงินเท่าไร ซึ่งตรงนี้เราเปรียบเทียบกลับหลายแบงค์แล้วทุกแบงค์ต้องมีหลักทรัพย์ค้ำประกัน ถึงจะได้เงินเป็นแสน แต่ที่นี้ ไม่มี แล้วเราจึงเริ่มดำเนินเรื่องด้วยที่ตัวเราเองเรียน การเงิน การธนาคารมา เค้าให้เขียนโครงการ การของกู้เงิน วัตถุประสงค์ ต่างๆ เราทำได้หมด แต่ต้องมีเอกสารของผู้ค้ำ ข้าราชการ ซึ่งช้ามากๆๆๆ เราต้องรอ และในขณะนั้นเอง ร้านก็ต้องใช้เงิน เพราะต้องเปิดแล้ว ไม่งั้นทำเลที่เราคิดว่าดี จะต้องตกไปเป็นของคนอื่น ที่หละ ที่เราคิดว่าจะทำอย่างไรดี หาสิ หา แล้วก็หา หาข้อมูลได้จากในเวบไซด์ กู้ สินเชื่อ บัตรกดเงิน บัตรเครดิต ใช้สลิปเงินเดือน เท่านั้น นี้หละแหล่งที่มาของเงิน เพราะเรารอเอกสารที่จะต้องกับธนาคารธุรกิจขนาดกลางและขนาดย่อมอยู่ ติดต่อตลอดเวลา จึงมั่นใจว่าต้องได้ เราจึงกู้เงินที่ธนาคารต่าง ๆ รวม 11 ธนาคาร แต่เริ่มทีละธนาคาร เพราะตอนแรกคิดว่าเงินแค่นี้พอแล้วนะ แต่ก็ต้องมีคาใช้จ่ายเข้ามา ซึ่งบ้างครั้งไม่ได้รวมร้าน แต่เป็นเรื่องของที่บ้าน ค่าเทอมน้องละ รถแม่จะโดยยึดละ ประกันตายายจะขาดแล้ว รถน้องชายจะโดยยึด พี่สาวคนโต คำๆ คำนี้ มันค้ำคอเราอยู่ เราต้องช่วยแม่ เพราะเรามีแม่คนเดียว แล้วจะทำอย่างไรละ ก็ต้องใช้สลิปเงินเดือน กู้ กู้ เพียงเพื่อ ให้ผ่านวิกฤตินั้นไป เพราะความหวังยังมี จะมีคนเอาเงินมาใช้แม่ 40,000 บาท แล้วแม่บอกว่าจะให้เรา ไปใช้หนี้ แต่แล้วจนถึงวันนี้ ยังไม่ได้เลย เฮ้อ กรรม….ญาติกันไม่น่าเลย แล้วต่อมาร้านก็ต้องใช้เงิน มัดจำร้าน ค่าเช้า ค่าชั้น ค่าของ ค่าคอม ค่าตกแต่งร้าน ค่า ค่า…. อีกมาก มาย คิดในใจ ไม่เป็นไร เดี่ยวเราก็ได้ เงินจากธนาคารธุรกิจขนาดกลางและขนาดย่อมแล้ว 300,000 บาท เอามาใช้นี้ทั้งหมด แล้วก็ผ่อนที่เดียว มั้นใจมากๆๆ เพราะไปหาเจ้าหน้าที่บ่อยมาก ๆๆ แต่เมื่อถึงวันที่เราลาออกจากงานแล้วมาทำร้านของตัวเอง เพราะหวังอยากมีธุรกิจเป็นของตัวเอง เลี้ยงแม่และน้องได้ ไม่อยากให้เค้าลำบากแล้ว แต่แล้ว เมื่อออกจากงานมา ดำเนินเรื่องธนาคารให้เรียบร้อย ยังผ่อนทุกอย่างตรงตามกำหนดทุกอย่างและดีด้วย เมื่อถึงวันที่ เอกสารทางราชการทุกอย่างไปยื่นเอกสารกับธนาคารธุรกิจขนาดกลางและขนาดย่อม โอเควันนี้ไป เจ้าหน้าที่บอกว่า เจ้าหน้าที่คนที่ดำเนินเรื่องไปประชุมกลับพรุ่งนี้ มาใหม่นะครับ แต่เราก็ให้เค้าดูเอกสาร เพื่อก่อนว่าต้องแก้ไขอะไรอีก เค้าบอกว่าไม่ต้องครับ ดีมาก ถูกต้องหมดทุกอย่าง และแล้ววันรุ่นขึ้น มาถึงธนาคาร เข้าไปห้องสินเชื่อ เจ้าหน้าที่พูดดี มาก ทักทายเหมือนเดิม(มาบ่อย) แต่พอ นั้งลงเท่านั้น เจ้าหน้าที่บอกว่าดูเอกสารหน่อยค่ะ พอดูเสร็จ ก็ พูดว่า เสียใจด้วยนะค่ะ โครงการร้านมินิมาร์คพึ่งหมดโครงการไปเมื่อวานนี้ค่ะ รัฐบาลแจ้งนโยบายมาเมื่อวานนี้ค่ะ ว่า ร้านมินิมาร์ค เป็นเบี้ยหัวแตก มีปัญหาเยอะ จึงงดปล่อยกู้ค่ะ เท่านี้หละ เหมือนภาษาชาวบ้านพูด อ๋อแด๋ก งง แล้วก็ งง พยายามพูดว่าเมื่อวานมาแต่เจ้าหน้าที่ไม่อยู่………….พูดอีกสารพัดอย่าง แต่ไม่ได้ ผล ไม่ได้ค่ะ คำเดียวสั้นๆ แต่ โลกเหมือนผังลงมา เราไม่รูจะทำยังไง กลับไปถึงร้านมองดูร้าน แล้วจะทำยังไงเนี้ยตั้งสติได้ ไม่เป็นสู้ สู้ แล้วก็สู้ แต่แล้วเหมือนเคราะห์กรรมซ้ำ ร้านขายไม่ได้เลย ค่าเช่าเดือนละ 10,000 ทำยังไงดี อยู่ได้ 1 เดือน เจอที่ใหม่ ไม่ห่างกันเท่าไร เดือนละ 10,000 เหมือนกัน แต่อยู่ติดโรงเรียนมากกว่า มีที่พักด้วย แล้วมีที่หน้าร้านให้ขายของ เอาหละเปลี่ยน แต่แล้วเจ้าของหอก็บอกเรากับคุณไม่ได้ทำสัญญากัน เรางง เพราะตอนทำสัญญาเราทำงานอยู่กรุงเทพฯ ให้แม่มาทำแทน เค้าบอกว่าเงินมัดจำที่คุณให้มาทางเราไม่ให้คืนให้เพราะคุณไม่มีหลักฐานอะไร เอาแล้วสิ แล้วเราจะทำอย่างไรดีเนี้ย ยังไงก็ต้องย้ายเพราะอยู่กับเจ้าของที่นิสัยเลวไม่ไหว ถามแม่บอกว่าเค้าออกใบเสร็จให้แต่ไม่ได้ทำสัญญา แม่ก็คนแก่อะ คิดว่าคุยกันได้ไม่เป็นไร ใบเสร็จนั้นไม่มีอะไรเป็นแค่บิลเงินสดธรรมดา ไม่สามารถนำมาเป็นหลักฐานได้สักอย่าง พึ่งมารู้ที่หลังว่า มีคนโดยแบบนี้บ่อยมาก ท่วงเท่าไรก็ไม่ให้ ไหนจะต้องจ่ายมัดจำกับที่ใหม่อีก พูดกับตัวเองอีก โอเคสู้ ออกจากงานแล้วนี้ สู้ไม่ถ่อย แต่พอมาอยู่ร้านใหม่ หนี้ที่ต้องจ่าย ตั้ง 10 แบงค์ เพราะกู้ธนาคารธุรกิจขนาดกลางและขนาดย่อมไม่ได้ ก็เลยต้องหาจ่ายทั้ง 10 แบงค์ ตกเดือนหนึ่งประมาณ 30,000 กว่า เดือนแรกผ่านไปด้วยดี แต่หาค่าเช่าได้แทบตาย ตื่นตั้งแต่ ตี 4 หุงข้าว ขายหมูปิ่งหน้าร้าน ขายข้าวราดแกง ขายชามุก ขายขนมจีบซาลาเปา ขายน้ำหวาน และตอนเย็นหุงข้าวส่งร้านไก่ย่างอีก ปิดร้าน ตี 1 ทำบัญชีจนถึง ตี 2 ทำคนเดียวทุกอย่าง(มีหลานสาวมาอยู่ช่วยด้วยแต่เค้าต้องไปเรียนก็ช่วยได้บ้างคือหลานคนนี้บ้านเรารับผิดชอบส่งเสียเพราะพ่อเค้าเสีย เป็นน้องแม่เรา แม่เค้าไปแต่งงานใหม่เราหลานเรารับไม่ได้จึงมาอยู่กับเรา ช่วยทุกอย่าง นิสัยดีมาก เราจึงเลี้ยงดูเค้า) ทำทุกอย่างอยู่อย่างนี้ ทุกวัน ขายดีหรือไม่ ขายดีมาก แต่ มีหนี้รายวันที่กู้มาของแม่และของเราเอามาจ่ายเงินมัดจำร้านเพราะเงินลงทุนในร้านหมดแล้ว ถ้าใครเคยทำร้านมินิมาร์จะรู้ว่า จุกจิกมากๆๆ รายวันวันละ 900 บาท ดอกมาหาโหด แต่ช่วยไม่ได้ เราไปกู้เค้ามาเองนิ และมีหนี้เก่ามาอีก ที่แม่โดยโกงร้าน อีกประมาณเป็น แสนกว่าบาท แม่เอาแชร์และเงินกู้นอกระบบไปใช้หนี้เพราะไม่งั้นเค้าจะมายึดที่ของลุงซึ่งก็ขอที่ดินคืนประจวบเหมาะพอดี ทุกอย่าง เหนื่อยมาก แต่ก็ทน จนบางคืนหายใจไม่ออก เหมือนคนจะตายเลย จนเป็นร้านได้ 5 เดือน สู้ไม่ไหว กำไรน้อย เหนื่อยมาก ค่าเช่าเดือนละ 10,000 บาท หนี้แบงค์อีก 30,000 กว่าและรายวันอีกวันละ 900บาทตกเดือนหนึ่งมีค่าใช้จ่ายอยู่ประมาณเดือนละ 70,000 บาท เริ่มติดค่าเช่า เริ่มติดหนี้แบงค์ โดยทวงกระหน่ำ ยิ่งกว่าซัมเมอร์เซลล์ อีก เริ่มปวดหัว แต่ก็ยังหาเงินใช้หนี้อยู่ พูดเจรจากับทุกที่ แต่ ไม่มีแบงค์ไหนฟังเราเลย เรื่องของคุณ คุณต้องเอาเท่านี้มาใช้ ยิ่ง อิออน ไม่ฟังอะไรซักอย่าง ถ้าคุณไม่จ่ายเราจะส่งพนักงานไม่ยึดเครื่องคิดเงินคุณเดี่ยวนี้ ไม่ว่าคุณจะอยู่ที่ไหนของประเทศ เราก็จะส่งพนักงานไปยึด คุณมีเงินเมื่อไหร่แล้วค่อยมาพูดกัน เป็นงัย หละ พนักงานดีเด่นของแต่ละแบงค์ เริ่มใช้สงครามประสาทใส่เรา พูดจาไม่ดี ด่าว่าบ้างคุณไม่มีปัญญาแล้วคุณเอาไปทำไมหละ เราคิดทำไมต้องเจออะไรแบบนี้ ไม่เคยคิดที่จะเบี้ยวใครแล้วทำมั้ย ตอนอนุมัติเงินกับตอนทวงเงินนี้ หน้ามือเป็นหลัง….เลย ปวดหัวมาก คิดดูสิ 10 แบงค์ แบงค์ ละ 2 เวลา วันหนึ่งกี่สาย เราจ่ายนะแต่เราจ่ายไม่ครบตามกำหนด แบ่งๆ จ่ายให้ครบทุกแบงค์ เจ้าของที่ก็เริ่มทวง ไหนจะเจ้าหนี้รายวันอีก ไม่ไหวแล้ว ร้องไห้ ทุกคืน ต่อมาคิดเซ้งร้าน ลงทุนไปประมาณ 400,000 กว่า เซ้งได้ 230,000 บาท นะจะหมดหนี้ใช้หรือไม่ หรือบรรเทา เปล่าเลย หนี้รายวันแม่เค้าทวงเค้า ถ้าไม่จ่าย แม่อันตราย และพวกเค้าก็เป็นผู้มีอิทธิพลทั้งนั้น…….. เฮ้อกลุ้ม ก็ต้องจ่ายให้แม่ก่อน ของแม่หมดไป เกือบแสน และต้องจ่ายค่าที่ดินอีก 80,000 บาท หนี้ตัวเองได้จ่ายไปนิดเดียว แต่ก็ต้องให้แม่ เพราะเราคิดว่ายังงัยเราก็มีวิชาติดตัว ทำงานใช้หนี้ได้ … เราได้งานเลยมาอยู่ไกลมาก จากเหนือ มาสู่เกาะ…ตะวันออก ได้เงินเดือน 8000 บาท ค่าที่พัก 3500 บาท และพอพ้นโปร 3 เดือน ได้เป็น 9000 บาท รวมเป็นรายได้ต่อเดือน 12,500 (จากเมื่อก่อน ทำงานได้เดือน หนึ่งเกือบ15,000 บาท สบายมาก แต่ลำบากใจ) ไม่พอ เลยต้องมาอาศัยอยู่กับป้าที่อยู่เกาะเป็นพี่แท้ๆ ของแม่ ตอนแรกก็ติดต่อทุกแบงค์ทยอยใช้หนี้ให้ แต่เหมือนเดิม ไม่ฟังอะไรเลย ทวงเช้า สาย บ่าย เย็น แล้วใครจะมีสมองไปทำงานได้หละ เปลี่ยนเบอร์มือถือ ไม่งั้นเป็นโรคประสาทตายแน่ๆๆ เอาหละเริ่มต้นใหม่นะ พูดกับตัวเอง มาอยู่กับป้าได้ดีมาก ไม่มีห้อง นอนบนเตียงสระผม (ร้านป้าเป็นร้านเสริมสวย) ยุ้งเยอะมาก จากผิวสวยๆ เริ่มลายไปทั้งตัว เพราะชอบนอนคนเดียวเราก็เลยนอนในห้องด้วยไม่ได้ ทำไมไม่นอนพื่นเหรอ หนูเยอะ แต่ทุกอย่างก็ต้องทน เพราะเราต้องการประหยัดค่าใช้จ่าย เอาค่าเช่าที่ได้จากบริษัทมาเก็บไว้ใช้หนี้ และหางานพิเศษทำกลางคืนอีก เลิกงานออฟฟิค 5 โมงกว่า ไปทำงานเป็นพนักงานเสริฟร้านอาหารต่อจนถึง เที่ยงคืน ก็จะได้นอน ตอนเช้าก็ต้องตื่นมาช่วยป้าอีกก่อนไปทำงาน ชีวิตเป็นอยู่อย่างนี้ ร้านอาหารได้วันละ 100บาท จาก เงินเดือน + ค่าเช่า+งานพิเศษ = 15,500 บอกตัวเองว่ายังไม่พอใช้หนี้ เลยหางานเพิ่มอีก ได้งานรดน้ำต้นไม้ดูแลสัตว์บ้านฝรั่งอีก ทำ 2 เวลา เช้า 6 โมง เย็น 5 โมง ให้อาหารสัตว์ รดน้ำต้นไม้ แต่เราเป็นคนไม่ชอบสัตว์ซักชนิดเลย แต่ต้องทน ได้อีก 2,000 บาทต่อเดือน แต่ได้แค่ 6 เดือน กำลังจะเริ่มทำ เพราะ ฝรั้งเค้ากลับประเทศแค่ 6 เดือน เค้าเลยจ้างเราดูแลบ้านให้ รวมหาได้ 17,500 ใช้หนี้หมดเลย ผ่อนเอา แต่ก็ยังไม่พอ แต่ไม่รู้จะทำอย่างไร แล้ว วันหนึ่งทำงาน 18 ชั่วโมง นอนประมาณ 5 ชั่วโมง อีก 1 ชั่งโมง แปลภาษาให้ป้าและนั้งฟังเค้าพูดเรื่องของเค้าทั้งวัน ไม่ฟังได้อะ เพราะรอเราจนถึง เที่ยงคืน เพื่อระบาย เฮ้อ ตอนนี้ ก็หาได้เท่านี้ แม่บอกว่าธนาคารส่งใบเร่ดรัดหนี้มาเยอะมาก บางอัน เป็นจดหมายจะส่งฟ้องศาล เราก็พูดกับแม่นะ เราผ่อนทุกที่นะ แต่ไมครบตามที่เค้ากำหนด เพื่อนลองคิดดูแล้วกัน ว่าผ่อนไม่ครบ โดยดอกเบี้ยเท่าไหร่ ค่าติดตามเท่าไหร่ ล่าช้าเท่าไหร่ บวกกันเข้าไป ไม่รู้จะส่งเสริมให้เป็นหนี้เยอะขึ้นขนาดไหน กลับกลายเป็นว่า เป็นหนี้เยอะขึ้นเรื่อยจะการที่เราผ่อนไม่ครบ จนบางครั้งคิดเลยนะ ไม่จ่ายเลยดีมั้ยเนี้ย จ่ายกลับไม่จ่าย มันต่างกันตรงไหนเนี้ย โดยค่านั้นค่านี้เค้ามากเรื่อย ๆๆๆ แล้วยังนี้เมื่อไหร่จะเป็นไท หละเนี้ย เลยมีความคิด อยากไปทำงานเมืองนอก แต่ต้องไปถูกกฎหมายนะ เพราะกลัว ว่าถ้าเราเป็นอะไรไปซักคน แม่ น้อง หลาน จะทำอย่างไร ทุกวันนี้ ค่าเทอมน้อง แล้วยังติดอยู่เลย ดีที่หลานเรียนรัฐบานยังถูกหน่อย แม่ก็หานะ แต่ก็ไม่ได้มาก รายได้น้อยแต่รายจ่ายเยอะ วัยเรียนทั้งนั้นเลย 3 คน น้อง 2 หลาน 1 ค่าใช้จ่ายสารพัด ยิ่งหาเงินยากอยู่ แต่หนี้แม่ก็ยังไม่หมดนะ ยังเหลืออยู่เพราะดอกเบี้ยนอกระบบนะมันทวีคูณ ก็เป็นหนี้จนหัวโตไปเลย เรายังคิดเลยนะ เราจะมีโอกาสไปทำงานเมืองนอกมั้ย ทุกวันนี้สมัครงานกับต่างประเทศเยอะมาก แต่ อย่างว่าละนะ ภาษอังกฤษก็ระดับร้านอาหารฝรั้งในเมืองไทย ก็ยาก ยิ่งมีแต่คนพูดว่าร้านอาหารไทยที่เมืองนอกเค้าไม่ทำเรื่องให้หรอก ยุ่งยาก สารพัด เรารู้แต่เราก็ยังหวัง ที่จะหาต่อไป เพราะเราคิดว่า ยังงัยถ้าไปที่เมืองนอกก็ต้องได้เยอะกว่าเมืองไทย จะได้หมดหนี้เร็วทั้งของแม่ และของเรา แม่จะได้สบายสักที น้องจะได้ไม่ต้องโดยทวงค่าเทอม แล้วเพื่อนคิดว่าเราจะมีโอกาสหมดหนี้และมีโอกาสได้ไปทำงานเมืองนอกมั้ย (กลัวเหมือนกัน กลัวได้แล้วมีปัญหาเรื่องหนี้สินแล้วเค้าไม่ให้ออกนอกประเทศและยังเงินกู้เพื่อการศึกษาอีก แล้วใช้ให้หมดนะ แต่ไม่ครบตามจำนวนที่เค้าต้องการเพียงเท่านั้น ) เลยกลุ้ม เพื่อนๆ ว่ามีวิธีไหน บ้างนะและ

      ตราบเท่าที่ยังยิ้มได้ ก็ก้าวหน้าไปครึ่งหนึ่งแล้ว ขอให้โชคดีนะ