เนื่องจากได้รับจดหมายจาก อบต.เสาธงหิน  ได้แจ้งให้ทางร้านซึ่งเป็นร้านอินเตอร์เน็ตและเกมส์ ไปทำการขออนุญาตประกอบกิจการค้าประจำปี  โดยอ้าง พรบ.การสาธารณสุข พ.ศ.2535 มาตรา 32,54,55,58,63,และ65     จึงใคร่ขอถามอาจารย์ว่า  ร้านประเภทนี้เป็นกิจการที่เป็นอันตรายต่อสุขภาพหรือไม่  แล้วทางเจ้าหน้าที่มีอำนาจตามกฎหมายดังกล่าวถูกต้องหรือไม่ค่ะ

 เพราะปัจจุบัน ทางร้านได้1.ขออนุญาตจากตำรวจ จาก พรบ.เทปวัสดุฯ

                                  2.ขอนุญาตจากกระทรวงพาณิชย์

ประกอบกับได้มีการชำระ 1.ภาษีเงินได้ 2 ครั้ง/ปี (กรมสรรพากร)

                                  2.ภาษีป้าย (อบต.)

                                  3.ภาษีโรงเรือนและบำรุงท้องที่ (อบต.)

                                  4.ค่าเก็บขยะ รายเดือน ทั้งๆที่ทางร้านได้ขนขยะไปทิ้งเองทุกครั้งเนื่องจาก อบต. มาบ้างไม่มาบ้างจึงไม่กล้าวางไว้หน้าบ้าน (อบต.)

หากอบต.อาศัยอำนาจตามมาตราดังกล่าวได้จริง ดิฉันว่ามันไม่ค่อยยุติธรรม สำหรับธุรกิจที่เล็กๆ และรายรับมีแต่ลดๆๆ (น้ำมันขึ้นราคา สินค้าอื่น ขึ้นราคาได้ แต่ร้านเน็ตลดแล้วหมดสิทธิขึ้น)    ต้องขึ้นอยู่กับกระทรวงหลายกระทรวงที่จ้องมารุมทึ้งเหลือเกิน  ไหนจะกระทรวงพาณิชย์   การคลัง   สำนักสวัสดิการเด็กและเยาชน      อบต.    มหาดไทย    ไอซีที     กระทรวงศึกษา ฯลฯ เห่อ! (ขอบ่นเล็กๆหวังว่าอาจารย์คงไม่ว่าน่ะค่ะ)     รบกวนอาจารย์ช่วยตอบด้วยน่ะค่ะ                         

     ตามพระราชบัญญัติการสาธารณสุข พ.ศ. ๒๕๓๕ ได้ให้อำนาจรัฐมนตรีกำหนดกิจการต่าง ๆ ที่อาจเป็นอันตรายต่อสุขภาพได้ ซึ่งรัฐมนตรีได้ประกาศกำหนดไว้เป็นจำนวนมาก และในกิจการเหล่านั้นให้อำนาจท้องถิ่นที่จะตราข้อบัญญัติเพื่อกำหนดให้กิจการเหล่านั้นต้องมาขออนุญาตและเรียกเก็บค่าธรรมเนียมได้  การที่คุณได้รับใบอนุญาตจากที่อื่น ๆ นั้นเป็นไปตามกฎหมายอื่น ส่วนการขออนุญาตจากท้องถิ่นเป็นไปตามกฎหมายอีกฉบับหนึ่ง  จะบ่นเล็ก ๆ หรือใหญ่ ๆ ก็บ่นได้ แต่เมื่อบ่นแล้วก็ต้องปฏิบัติตามกฎหมายอยู่ดีแหละ  อันการปกครองท้องถิ่นนั้น มิใช่แต่จะให้สิทธิในการเลือกผู้ไปปกครองหรือไปบริหารได้แต่เพียงอย่างเดียว หากแต่เมื่อเลือกไปแล้ว เขาก็ย่อมมีอำนาจหันกลับมาบังคับเอากับเราได้ ภายใต้หลักการที่ว่า ผู้บริหารจะดูแลรักษาความเป็นระเบียบเรียบร้อยให้เกิดขึ้นแก่สังคมของท้องถิ่นนั้น ซึ่งในการดูแลดังกล่าวเขาย่อมมีอำนาจที่จะออกกติกามาให้ประชาชนต้องปฏิบัติ นอกเหนือจากการที่ผู้บริหารระดับประเทศได้ออกกติกามาให้ประชาชนต้องปฏิบัติตามไปชั้นหนึ่งแล้ว