สงสารอาจารย์มหาวิทยาลัย
ท่านอาจารย์ครับในฐานะที่ท่านเป็นประธานอนุกรรมการเพื่อจัดทำร่างแนวทางปฏิบัติหรือหลักเกณฑ์กลางในการบริหารงานบุคคลสำหรับพนักงานในสถาบันอุดมศึกษา ผมมีเรื่องอยากเเสดงทัศนะเเละคำถามถึงท่านดังนี้ครับ ผมเรียนอยู่ที่สถาบันการศึกษาที่ในอดีตซึ่งเคยเป็นโรงเรียนข้าราชการพลเรือน ผมคิดอยู่เสมอว่าอาจารย์ที่นี้เป็นผู้ทรงคุณวุฒิทั้งทางด้านคุณธรรมเเละสติปัญญา และผมก็รู้อยู่ว่าท่านเหล่านั้นก็ทุ่มเทในการสอนอย่างมาก เพื่อสอนนิสิตให้จบไปเป็นกำลังหลักในการพัฒนาชาติ อาจารย์นั้นในสังคม ประเทศใดๆนั้น ย่อมมีความสำคัญทั้งนั้น เพราะเป็นผู้ถ่ายทอดสอนสั่งให้นิสิต นักศึกษา มีความรู้เพื่อไว้ใช้ในการดำเนินชีวิต ความรู้เป็นสิ่งสำคัญเพราะเป็นทรัพย์อันมากประมาณ ที่มีไว้เเล้วมีคุณค่าเเก่ตนเองเเละผู้อื่น ด้วยเหตุนี้อาจารย์จึงมีความสำคัญอย่างยิ่ง ในเมื่อท่านเหล่านี้มีความสำคัญเเละเป็นกลไกหลักในการสร้างคนซึ่งเป็นทรัพยากรที่สำคัญอย่างมาก เเล้วทำไมเราถึงทำให้ท่านเหล่านั้นมีสถานะเป็นเพียงพนักงานมหาวิทยาลัย เรียกง่ายๆก็คือลูกจ้าง ผมมีความเข้าใจว่ามหาวิทยาลัยต้องการคนที่มีคุณภาพจึงได้ทำเป็นสัญญาจ้าง เพื่อดูความเหมาะสมทางความรู้เเละผลงานวิจัย เพื่อประเมินในเเต่ละรอบปีผมอยากถามท่านหน่อยว่า อาจารย์มีทั้งที่สอนดี วิจัยไม่เก่ง สอนไม่ค่อยเก่งเเต่วิจัยดี หากเป็นเช่นนี้หากถูกประเมินไม่ผ่าน เท่ากับอาจารย์คนนั้นหมดโอกาสในการทำงานไปเลยโดยปริยาย อีกประการหนึ่งคือตำเเหน่งทางวิชาการ ผศ. รศ. ศ. ที่ต้องมีการได้มาในเวลากี่ปีก็ว่าไป ผมอยากบอกท่านว่าตำเเหน่งทางวิชาการ มิได้บ่งบอกว่าเป็นคนที่เก่ง เเละวิจัยดีทุกคน อาจารย์บางท่านอาจไม่มีตำเเหน่งเเต่ท่านก็สอนเก่งเเละวิจัยดี ตรงนี้เป็นสิ่งที่ผมเห็นเเล้วสงสารอาจารย์เหลือเกินครับ ทางด้านเงินเดือนที่ว่าขึ้น 1.7 มหาวิทยาลัยที่ผมเรียนอาจขึ้นเพราะมีรายได้เยอะจาก ที่ต่างๆเเต่มหาวิทยาลัยอื่นเท่าที่ผมดูข่าวมิได้เป็นเช่นนั้น เพราะเป็นมหาวิทยาลัยเล็กมากๆครับ ที่สำคัญในด้านการเบิก รักษาพยาบาลต่างๆก็ไม่สามารถเบิกให้ได้เหมือนข้าราชการ ที่ให้เบิกพ่อเเม่ สามีภรรยา เเละบุตร กลับต้องไปใช้ประกันสังคม เทียบเท่าพนักงานบริษัท ลูกจ้างทั่วไป สิ่งเหล่านี้ผมเห็นว่าไม่สมควรที่จะทำอย่างอยิ่งครับ องค์กรจะขับเคลื่อนต้องอาศัยทั้งประสิทธภาพทั้งของตัวองค์กรเองเเละตัวบุคคล ถ้าเราไม่เลี้ยงทะนุถนอมคนในองค์กรเราให้มีชีวิตที่ดีเเละมั่นคง บุคคลเหล่านั้นจะอยากเค้ามาทำงานหรือไม่ เเล้วถ้ามาทำงานจะทำงานได้อย่างเต็มที่สมกับศักยภาพหรือไม่ครับ ผมจึงอยากจะเสนอเเนะอาจารย์ในการเเก้ปัญหาดังนี้ครับ
1.เปลี่ยนให้พนักงานมหาวิทยาลัย กลับไปเป็นข้าราชการทั้งหมด(โดยความสมัครใจ ณ ขณะที่ใช้บังคับกฎหมาย) อาจออกเป็นพระราชกฤษฎีกา ขยายความในพรบ.ข้าราชการพลเรือนในสถาบันอุดมศึกษา
2.ทำให้มหาวิทยาลัยเป็นองค์การมหาชน จริงก็คือสถาบันอุดมศึกษาในกำกับของรัฐ เพราะน่าจะมีความหมายใกล้เคียงกัน เเล้วให้มีข้าราชการอยู่ในนั้น เหมือนในฝรั่งเศส
3.ให้มหาวิทยาลัยมีทั้งข้าราชการเเละพนักงานมหาวิทยาลัย
ท้ายนี้ผมอยากกล่าวว่า คนเรามักต้องกัยความมั่นคงเเละยั่งยืนมากกว่าสิ่งที่ได้รับเฉพาะหน้า ผมคิดว่าถ้าอาจารย์ในมหาวิทยาลัยของรัฐซึ่งเป็นกำลังหลักของชาติที่ทำงานหนักพอๆกันหรือหนักกว่าข้าราชการ ได้กลับมาเป็นข้าราชการเช่นเดิม จะเป็นผลดี ปัญหาเรื่องเงินเดือน ประกันสวัสดิการก็จะหายไป คนก็จะอยากมาเป็นอาจารย์ เพราะเป็นข้าราชการเป็นสิ่งที่มั่นคงต่อตนเองเเละวงศ์ตระกูล มิใช่เป็นเพียงพนักงานมหาวิทยาลัย ที่ขาดความมั่งคง ซึ่งผมคิดว่าหากอาจารย์ ยังเป็นพนักงานมหาวิทยาลัยอยู่เเละท้ายที่สุดไม่มีข้าราชการเหลือ ปัญหาก็จะยิ่งบานปลาย คนก็จะไม่อยากมาเป็นอาจารย์ ผลร้ายก็จะตกมาที่เยาวชน ซึ่งเป็นกำลังเเละอนาคตของชาติครับ
ท้ายนี้คำถามที่อยากถามอาจารย์คือ สิ่งที่ผมเสนอมีโอกาสเป็นไปได้ไม่ครับ เเล้วอาจารย์มีความคิดเห็นเป็นอย่างไร
ด้วยความเคารพอย่างสูงครับ
ภัทรกิตติ์ รัตนากร |