เรียน  ท่านมีชัย  ฤชุพันธุ์ ที่นับถือ

          ผมมีข้อข้องใจในการออกคำสั่ง ข้อบังคับและระเบียบที่ออกโดยอาศัยกฏหมายของมหาวิทยาลัย ในทางที่ถูกต้องนั้นควรออกคำสั่ง ข้อบังคับและระเบียบของสภามหาวิทยาลัย หรือควรเป็นคำสั่ง ข้อบังคับและระเบียบของมหาวิทยาลัย  เพราะมีมหาวิทยาลัยบางแห่งใช้เป็นคำสั่ง ข้อบังคับและระเบียบของสภามหาวิทยาลัยแทนการใช้คำสั่ง ข้อบังคับและระเบียบของมหาวิทยาลัย ซึ่งอาจจะเข้าใจว่าถ้าผู้ลงนามเป็นนายกสภามหาวิทยาลัย คำสั่ง ข้อบังคับและระเบียบต้องเป็นของสภามหาวิทยาลัย  โดยส่วนตัวแล้วเห็นว่าควรเป็นคำสั่ง ข้อบังคับและระเบียบของมหาวิทยาลัยแทนที่จะเป็นคำสั่ง ข้อบังคับและระเบียบของสภามหาวิทยาลัย เพราะการออกคำสั่ง ข้อบังคับและระเบียบไม่ว่าจะออกโดยสภามหาวิทยาลัยหรืออธิการบดี ความแตกต่างอยู่ที่การอ้างอำนาจในข้อกฏหมายเพื่อการออกคำสั่ง ออกข้อบังคับและออกระเบียบ  นอกจากนั้นผมยังเข้าใจว่ามหาวิทยาลัยเป็นนิติบุคคล ผู้ใดก็ตามที่ใช้อำนาจตามกฎหมายเพื่อการออกคำสั่ง ออกข้อบังคับและออกระเบียบ กระทำในนามของมหาวิทยาลัยซึ่งเป็นนิติบุคคลมิใช่ในนามของสภามหาวิทยาลัยซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของมหาวิทยาลัย

          จึงเรียนมาเพื่อขอความกระจ่างในเรื่องนี้ และขอขอบคุณล่วงหน้ามา ณ โอกาสนี้ด้วย

                                                          รศ.ดร. นคร  ณ ลำปาง

เรียน รศ.ดร.นคร

      ความเข้าใจของอาจารย์น่าจะถูกต้องแล้ว เพราะการออกคำสั่ง ระเบียบ ข้อบังคับของสภามหาวิทยาลัยนั้น เป็นการออกในนามของมหาวิทยาลัยในฐานะที่เป็นองค์กรผู้ใช้อำนาจในการกำกับและควบคุมการดำเนินการของมหาวิทยาลัย  เหตุที่มีใช้กันเป็น ๒ อย่าง ก็เพราะไปเกิดความเข้าใจหรือการแบ่งแยกว่า ถ้าอะไรเป็นของฝ่ายบริหาร (คืออธิการบดี) ก็เป็นเรื่องของมหาวิทยาลัย ส่วนอะไรที่เป็นการดำเนินการของสภามหาวิทยาลัย ก็เป็นเรื่องของสภามหาวิทยาลัย  ประกอบกับมุ่งหมายเพื่อให้เกิดการง่ายต่อการแยกคำสั่ง ระเบียบ ข้อบังคับ ออกจากกันให้เห็นชัดเจน สะดวกต่อการค้นหา  แต่ก็มีความเสียหายอย่างรุนแรงเกิดขึ้นในความรู้สึก คือ บุคลากรในมหาวิทยาลัยเลยรู้สึกไปว่า สภามหาวิทยาลัยมิได้เป็นน้ำหนึ่งเดียวกันกับมหาวิทยาลัย บางทีก็เลยเกิดความเป็นปฏิปักษ์กันขึ้น นอกเหนือจากความเป็นปฏิปักษ์ที่มีอยู่แล้วระหว่างประชากรในมหาวิทยาลัยกับผู้บริหารที่มีอธิการบดีเป็นหัวหน้า  กลายเป็นสามเส้าไป ทั้ง ๆ ที่ทั้งสามส่วนนั้นเป็นองค์ประกอบขององค์กร เหมือนส่วนต่าง ๆ ของร่างกายที่ไม่สามารถจะแยกออกจากกันได้ เพียงแต่ต่างส่วนต่างมีหน้าที่และความรับผิดชอบที่แตกต่างกัน