เมื่ออาจารย์ถามมาผมก็จะเล่าให้อาจารย์ฟังดังนี้ครับ
1.ผมถูกทำร้าย คนที่ทำร้ายผมเป็นญาติกับตำรวจ ตำรวจสั่งไม่ฟ้อง ทั้งๆที่มีบาดแผลชัดเจน ตำรวจบอกว่าเป็นดุลยพินิจที่จะสั่งฟ้องไม่ฟ้องใครก็ได้ พอถึงมืออัยการ เหมือนเดิมร้อยละ 99.99 อัยการสั่งเหมือนตำรวจ ฉะนั้นที่อาจารย์บอกว่าทั้งสองคานอำนาจกัน คงเป็นเดพียงทฤษฎีครับ มีน้อยมากที่อัยการกล้ามีความเห็นต่างจากตำรวจโดยเฉพาะตำรวจสั่งไม่ฟ้อง อัยการก็ขี้เกียขจฟ้องเหมือนกันเหนื่อยเปล่า
2.ผมฟ้องศาลว่าตำรวจปฏิบัติหน้าที่โดยมิชอบ ศาลพิพากษาว่าเป็นการใช้ดุลยพินิจของตำรวจเอง ผมก็เลยฟ้องศาลว่าตัดสินช่วยตำรวจ ศาลอีกศาลตัดสินไม่รับคำฟ้องของผมแล้วสั่งว่าเป็นการใช้ดุลยพินิจของศาล อย่างนี้เจ้าหน้าที่ของรัฐในกระบวนการยุติธรรมก็สามารถแกล้งใครก็ได้ซิครับ มิน่าโจรใต้จึงเลือกฆ่าแต่เจ้าหน้าที่ของรัฐ
ในการใช้ดุลพินิจของเจ้าพนักงาน ไม่ว่าจะเป็นตำรวจหรืออัยการหรือศาล ต่างต้องอาศัยข้อเท็จจริงที่ปรากฏอยู่ในสำนวน ไม่ใช่นึกอยากทำก็ทำไม่อยากทำก็ไม่ทำ หรือตัดสินไปตามความสนุกได้ อย่างไรก็ตามในกรณีที่ผู้เสียหายไม่เห็นด้วยกับคำสั่งของเจ้าพนักงาน ก็สามารถนำคดีไปฟ้องร้องเองได้