ผมมีข้อสงสัยดังนี้ครับ...

1. หลักการใช้กฎหมายที่ว่าทุกคนจะอ้างว่าไม่รู้กฎหมายไม่ได้นั้นนอกจากใน ม.64 ป.อาญา แล้วมีบัญญัติไว้ที่ใดอีกบ้างครับ  เพราะมาตราดังกล่าวใช้บังคับได้เฉพาะในกรณีคดีอาญาเท่านั่น  ความเห็นของผมถูกมั้ยครับ  ดังนั้นในกรณีอื่น ๆ หากมีผู้อ้างว่าไม่รู้กฎหมาย  เราจะอ้างหลักอะไรมายันได้ครับ

2. ที่ว่ากฎหมายเมื่อประกาศในราชกิจจาฯ แล้วให้ถือว่าทราบโดยทั่วกัน  หลักดังกล่าวมีบัญญัติไว้ที่ใดบ้างครับ...

               ขอบคุณครับ...

    1. กฎหมายอาญานั้น เป็นกฎหมายที่กำหนดว่าการกระทำอย่างใดเป็นความผิด ซึ่งมีทั้งที่เป็นไปตามธรรมชาติ และที่ฝืนธรรมชาติ เมื่อใดที่บุคคลไม่กระทำตามย่อมมีความผิด คนบางคนอาจจะอ้างว่าไม่รู้ว่ามีกฎหมายบัญญัติให้การกระทำนั้นเป็นความผิดได้ จึงต้องวางหลักเป็นการทั่วไปว่าอ้างไม่ได้  ซึ่งก็ฝืนธรรมชาติ เพราะบางทีก็ไม่ร้จริง ๆ เหมือนกัน กฎหมายจึงมีข้อยกเว้นไว้ให้ว่า ถ้าไม่รู้จริง ๆ ก็อาจได้รับการลดหย่อนผ่อนโทษได้  แต่สำหรับกฎหมายอื่นที่ไม่ใช่เป็นกฎหมายอาญานั้น เป็นเรื่องว่าด้วยผลแห่งการกระทำ หรือความสัมพันธ์ของบุคคล  ซึ่งกฎหมายบัญญัติไว้ว่าเมื่อมีการกระทำอย่างหนึ่ง ผลจะเป็นอย่างไร หรือเมื่อมีความสัมพันธ์อย่างใดอย่างหนึ่ง จะเกิดผลอย่างใด อันเป็นผลที่กฎหมายกำหนดขึ้น  บุคคลจึงจะอ้างไม่ได้ว่าไม่รู้ เพราะไม่ว่าจะรู้หรือไม่รู้ ผลก็จะเกิดเช่นนั้น ตามกฎหมาย   เช่น กฎหมายกำหนดว่าบุคคลเมื่อมีอายุครบ 20 ปีบริบูรณ์ ย่อมบรรลุนิติภาวะ ไม่ว่าจะรู้หรือไม่ ผลก็เกิดขึ้น คือ บรรลุนิติภาวะ

    2. หลักตามมาตรา ๙๓ ของรัฐธรรมนูญที่ว่า "....เมื่อประกาศในราชกิจจานุเบกษาแล้วให้ใช้บังคับเป็นกฎหมายได้"